บทที่ 101 ชายแก่กับนกขมิ้นที่เลี้ยงไว้

ศาสตราจารย์สุนิษายังพูดไม่ทันจบประโยค

ธนวัฒน์ได้ยินเพียงเสียงของบางอย่างตกกระทบพื้นดัง “เพล้ง”

เขาตะโกนอย่างร้อนรนจากฝั่งนี้ว่า “ศาสตราจารย์สุนิษา! ศาสตราจารย์สุนิษา! คุณเป็นอะไรไปครับ”

จากปลายสายมีเพียงเสียงโหวกเหวกโวยวาย เสียงฝีเท้า เสียงล้อรถเข็นเปล…

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ธนวัฒน์โทรกลับไปอีกครั้ง

มีค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ